Ruh..

Ennio Morricone’nin o benzersiz tema müzikleri olmasa da Ünlü yönetmen Sergio Leone’nin sinema tarihine silinmez damga vurmuş Dolar Üçlemesi (Bir Avuç Dolar, Birkaç Dolar İçin, İyi Kötü ve Çirkin) yine muhteşem birer yapım olarak kalırlardı, mutlaka.

Hele de üçlünün son filmi olan İyi Kötü ve Çirkin’in finalindeki “Mezarlıkta Düello” sahnesi, en ikonik planlarından biri olarak alırdı elbette tarihteki yerini.

Clint Eastwood’un sakin, soğukkanlı ve kendinden emin duruşu, bakışları..

Lee Van Cleef’in yine son derece kendinden emin ve fakat sinsi, düzenbaz, her an bir kahpelik yapmaya hazır alçak tavrı..

Eli Wallach’ın aradıkları gömüden payına düşeni aldıktan sonra kuyruğu bacaklarının arasına sıkıştırıp arkasına bakmadan topuklamaya dünden razı ve fakat adamı saniyesinde götürmeye hazır son derece tehlikeli ve yırtıcı iki rakibi rakibi karşısındaki korkusuyla, çaresiz bakışlarıyla..

Ama kendilerine eşlik eden, renk ve ruh katan; bir noktadan sonra onlarla ayrılmaz bir bütün haline gelen jenerik müzikleri olmasa şu anda oldukları kadar özel bir yer alırlar mıydı belleğimizde ve yüreğimizde?..

Bilinmez..

Nino Rota ve Carmine Coppola’nın birlikte kotardıkları, mafya dendiğinde akla ilk gelen şiddet, kavga, kan, kin, intikamdan çok başka bir yöne işaret ederek akıp giden o melankolik müziği olmasa yine yakalar mıydı bizi Francis Ford Coppola’nın Godfather’ı?..

Francis Lai’in filmin tüm trajedisini neredeyse tek başına sırtına vuran o müthiş notaları olmasa, Ali McGraw ve Ryan O’Neal’ın kısacık süren muhteşem ama sonu gelmeyen büyük aşklarını anlatan The Love Story bunca yıl sonra bile anımsanır mıydı hala?.

Crosby Stills Nash & Young’ın Teach Your Children’ı olmasa, Melody adlı basit bir gençlik filmi ses getirebilir miydi, o güzelim 70’li yıllarda?

Simon & Garfunkel’ın artık birer klasik haline gelmiş Mrs Robinson ve (hele de) The Sound Of Silence’ı olmasa genç bir delikanlının erkek olmaya doğru ilk adımı, orta yaşın sonlarına doğru yaklaşmış saygın bir komşusuyla yaşadığı aşkla atmasının anlatıldığı The Graduate etkiler miydi izleyiciyi, o yıllarda?..

Başarılı olmak için tek  başına konusu ve Jean Gabin, Lino Ventura, Alain Delon gibi en baba aktörlerden oluşan kadrosu yetecek olsa da ilaveten Büyük Ustalar Çarşısındaki yerini çoktan ve hakkıyla almış Ennio Morricone’nin o ikonik Tema Müziği olmasa, hala hatırlanabilir miydi bizde Sicilyalılar Çetesi adıyla gösterime girmiş olan The Sicilian Clan?..

Örnekleri çoğaltmak fazlasıyla mümkün olmakla birlikte işi tadında bırakmak maksadıyla son ve Sverisson namıyla maruf kardeşiniz için unutulması mümkünsüz bir başyapıtla bitirelim.

Richard Strauss’un “Böyle Buyurdu Zerdüşt” adlı eserinin o sarsıcı, vurucu, silkeleyen; filmin temasına son derece uygun olarak insanı bulunduğu yerden alıp adeta kozmik bir boyuta taşıyan giriş notaları, Güneşin Ayın ve Dünyanın hizalandığı, sinema tarihinin o en ikonik açılış sahnesine eşlik etmeseydi eğer, izleyiciyi koltuğundan alıp akla hayale sığmaz büyüklükteki evrenin kapılarının önüne getiren Kubrick Ustanın -o tüm zamanların en muhteşem yapıtlarının başlarındaki değişmez yerine yerleşmiş- filmi 2001: A Space Odyssey bu denli unutulmaz olabilir miydi?

Kim bilebilir?..

Müzikle Sinema –ve güncel zaman itibariyle diziler- arasında ayrılmaz ve her iki tarafın da bu birliktelikten ziyadesiyle fayda bulduğu simbiyotik bir ilişkinin mevcudiyeti mutlak bir gerçektir.

Bunu biliyoruz.

Bu çerçevede, dizi sektöründe de yukarıda bahsedilen film ve müzik birlikteliklerinin unutulmaz eşleşmelerinin varlığını görüyoruz.

Game Of Thrones’un her bölümünün başında yer alan, insanı Kuzeyin soğuğundan alıp Kralın Ülkesine, Oradan Duvar’a ve daha ötesindeki donmuş topraklara, yahut En güneydeki çöl diyarına sürükleyen o epik jenerik müziğinin diziyi izlenir kılmasındaki rolü tartışılabilir mi?

Aynı şekilde Matthew McConaughey ve Woody Harrelson’un baş rollerinde döktürdüğü True Detective’in akıllarda yer etmesinde filmin gizemli ve alacakaranlık havasına vurgu yapan jenerik müziğinin katkısı yadsınabilir mi?

Yahut Vikinglerin öyküsünün anlatıldığı dizinin kahramanlık temasına vurgu yapan destansı jenerik müziğini unutmak mümkün müdür?..

“Hayırdır Sveri?.. Ne oldu da yükseldin böyle?.. Nedir bu filmler, diziler, müzikler?.” derseniz, bi’ şey olmadı.

Yalnızca önceki yıl şöyle bir ucundan başlayıp, sonra –nedense- devamını getir(e)mediğim The Last Of Us adlı diziye başladım tekrar, ilk sezonun ilk bölümünden. Yani en baştan.

İşte orada, jenerikte akan kısık ürkek boğuk, tek vuruşlu notaları; izleyeni gelecekteki muhtemel ve fakat kurgusal bir distopik dünyaya, insanlığın toplu yıkım günlerine taşıyan hüzünlü ve kırılgan giriş müziğini duyunca esiverdi işte böyle, birden..

Sevgilerimle, Saygılarımla..

Not: Yok hayır Çağrı’yı, Doktor Jivago’yu, Jade’i ve Last Temptation Of Christ’i unutmadım..