Siyah – Beyaz / Gri..

Birbirine 180 derece zıt, en radikal iki renge sahip olan takımımızın bile Gri renkli forması var.

Siyah evet, Beyaz tamam, ama bir de gri var ikisinin arasında

Bir insan ya bu ya diğeri olmaz, olamaz.

Sosyal hayatta kişileri kategorize etmenin de pek bir manası olmaz.

Bugüne kadar tek bir yazımda “Hoca gitsin..” demedim.

“Başkan gitsin” demedim.

Kim, kim için ne der bilmem, karışmam, tek laf etmem.

Her koyun gibi kendi bacağımdan asılırım.

Söylediğim sözlerden ve unutup, utanıp, yanılıp veya üşenip söylemediklerimden bizzat benim, sadece kendimin sorumlu olduğunu beyan ederim.

Fikrine katıldığım arkadaşımın da katılmadığımın da boynuna sarılır, sevgiyle yanaklarından öperim.

Manu Ferguson’a 7 yıl dayanarak, tahammül ederek, katlanarak dünya tarihinde eşine az rastlanır bir işin altına imza attıysa kutlarım.

Gerçi bu 7 senelik süre zarfında, muhtemelen, küme düşme hattında filan sürünmemiş, üst sıralarda şampiyonluğu kovalayan takımlardan biri olmuşlardır. Ferguson da oynattığı giderek gelişen oyun nedeniyle taraftarlarını mutlu etmiş, onlara gayret kuvvet ve dayanma gücü de vermiştir

Yahut küçüklü büyüklü birkaç/bir çok kupa da kazandırmış veya Avrupa Kupalarında olumlu işler yapmıştır, bilemem.

Ama, ne olursa olsun Ziya kardeşimin dediği gibi her kulvarda rezil olacak kadar kötü maçlar yaşamış ve Manu Camiası buna katlanmışsa, bizim yenilgisiz şampiyonluğumuz gibi dünyada eşine pek rastlanmayan bir duruş göstermişler demektir.

Hayretle karşılarım,

Yürekten tebrik ederim.

Ama ben, kimseye bulaşmayan, kendi başına takılan, yalnız ve gönlü kırık bir taraftar olarak kimseye, bırak 7 yılı, 7 ay dahi tahammül edemem kardeşlerim.

Deli dünyasında mı yaşıyoruz biz hocam.

(Rahmetli babacığımın çok sık kullandığı bir deyimdir bu. Kendimden çok sevdiğim Ziya kardeşim Allah aşkına üstüne alınmasın)

7 senenin sonunda nasıl, ne kadar, ne boyutta, ne süreyle başarılar geleceğine dair Zirkon Galaksisinden noter onaylı garanti belgesi gelse dayanabilir mi insan, bilmem.

Dayanana selam olsun,

Ben dayanamam.

Çünkü biraz da evlilik gibidir bu,

Neyin nasıl olacağı -üç aşağı beş yukarı- ilk geceden bellidir.

Ajax maçında patladık, eyvallah dedik.

Trabzon beraberliği, çok üstündük, normal karşıladık.

Almanlarla oynadık, sonuç hüsran olsa da oyun baskındı, kutladık.

Antep maçında oyun da kötüydü, sonuç da, kenardaki yönetim aklı da, e haliyle beğenmedik..

Sezonun ilk üç maçında, beş maçında iyiyken iyi dedim, hala diyorum.

Bu maçta kötüydü, kötü diyorum.

Hayatım hayal kırıklıklarıyla geçmiş benim arkadaşlar.

Yenilerine tahammülümün olmaması ondan..

Beklentim çok büyüktü,

Hayal kırıklığım da ondan.

Bak, olur, toparlar, düzelir, eyvallah.

Ama bilmiş olun, kibirlenmeye biraz erken başladı bu adam.

İnşallah yanılırım, adam uçurur kaçırır bizi, mest eder.

Ama haftada bir gün bir maç izleyip de keyif alacağım diye ömrümün günlerinin bile çabuk çabuk geçivermesine fit olmuşken ben, sahaya salak saçma kadrolarla çıkıp Selçuk İnan kadar bile başarılı olamadığında sitem ederim hocam..

Gerçi ettiğim bu sitem oturduğum odadan bile dışarı çıkmaz, o arkadaşın kulağına hiç gitmez, o başka.

Ama burada, dostlar arasında da derdimi anlatamayacaksam; üzüntümü, gönül kırgınlığımı paylaşamayacaksam nasıl olacak bu işler hocam?

Son bir şey:

Evladın olur.

Yer, içer, altına eder.

Sevinirsin, biliyor musun?

O çocuğun bothunun kokusu (abartı, kabul ama) mis gibi gelir sana.

Neden?

Çünkü çocuk umuttur. Gelecektir.

Ama yaşlı bir hastan vardır. Hastadır, yatıyordur, altına eder.

Olmaz işte o zaman.

Mis gibi gelmez.

Düpedüz both gibi kokar burnuna.

Çünkü birinin ucunda umut vardır, ötekinin sonunda ölüm.

Bizim hoca bu maçta altına yaptı, bence.

Kokusunun nasıl olacağını yaşayarak göreceğiz.