Asrın Felaketi…

Artık hayatımızda 20’den fazla kullanıcı adı ve şifre gerçeği bulunduğundan, her platformda farklı bir şifre kullandığımdan, bu sitedeki bilgilerimi unuttuğumdan, yeni bir kullanıcı profili oluşturma ihtiyacı hasıl olmuştur..

Az buçuk medya okuryazarlığı olan herkes, haber kanallarının bir kısmında üstüne basa basa ama hissettirmeden zihinlere kazınan şu başlığın ne anlama geldiğini bilir kardeşim..

Asrın felaketi..

Depremin ardından bir grup kafa kafaya veriyor, ”baba biz bu işten nasıl tertemiz sıyrılırız” konulu bir münazara yapılıyor, ”Asrın felaketi diyelim ki, hatalar, kusurlar, hırsızlıklar, ihmaller arka planda kalsın” önermesi galip çıkıyor.. Bu kusurları ortaya dökmeye çalışanlara da ”hele bir dur birader siyasetin sırası mı? şey yapıyoruz şurada” denerek bir kaç şamar indiriliyor.. ”Depremin 98. saatinde bir mucize daha” diye bir kaç haber pompalanıyor, yaralar sarılmaya başlıyor…..

Tablo bu.. Gösterilen ölüm sayılarına rağmen yıkılan binaların kaba taslak hesabını yapan herkes bilançonun çok korkunç olduğunun farkında.. Depremin sahası çok geniş, yapılabileceklerin sınırlı olduğunun da ben farkındayım. Zamanında gerekli önlem alınmamışsa, arama kurtarmaya değil bin ekip, bin Süpermen gelse sonuç değişmez. Esas olan kurtarma değil, binayı ayakta tutmaktır.

Asrın felaketi denen mevzu, bir kısım Türk insanının kronik hırsızlığının acı faturasıdır. Yeryüzünde insandan başka hiçbir canlı depremden etkilenmiyor, depremden korkmuyor, depremi felaket olarak görmüyor. Ama insan, kendi elleriyle hazırlıyor bu felaketi. Bu acı tablonun ardından 3 ay sonraki seçime yatırım için deprem enkazı üstünde tepinen ”hangi görüşten olursa olsun” kravatlılardan duyduğum mide bulantısı tarif edilir gibi değil.. Ben, yapabileceğim ölçüde yardımda bulunup, evdeki televizyonların fişlerini çektim. Telefonu elimden attım. Bakamıyorum birader olanlara.. Yürek dayanmaz derler ya, yüreğin dayanamamasının ne demek olduğunu bu kez çok iyi anladım. Ben bu haldeyken, deprem bölgesinde kamera kadrajına girebilmek için birbirlerini ezen zavallılara bakıp iç geçiriyorum..

Böyle olmamalıydı.. Bu ülke bunları hak etmiyor..

Ülkenin temel problemi, kimse kendi işini yapmıyor. Kimse iyi olduğu alanda faaliyet göstermiyor. İyi olduğu alanda faaliyet gösterenler de ÇALIYOR.. 

Cebinde bir kaç milyonu olan cahil, müteahhit oluyor. Müteahhidin iletişim fakültesi mezunu yeğeni şantiye şefi oluyor. Gerçek müteahhit adamlar politikacı oluyor. Demir tüccarları, holding sahipleri kulüp başkanı oluyor. Ayakkabı imalatçıları TFF başkanı oluyor. İlahiyatçılar AFAD yetkilisi oluyor. Enerji üreticileri bahis ve medya organı sahibi oluyor. Passolig Genel Müdürü sportif direktör oluyor.. Mizah ustaları Maliye Bakanı oluyor…

Bu rezil tabloya rağmen, ülkenin önünde tarihi bir şans var artık..

Bu 10 şehirde yıkılan binaların tamamını masaya yatırmak, çevre şehircilik bakanlığından belediyelere, zemin etüdünü yapanlardan inşaat ruhsatı verenlere, müteahhitlerden şantiye şeflerine, inşaat denetmenlerinden imar affı çıkaranlara, malzeme üreticilerinden inşaat ustalarına kadar bu  felaketin yaşanmasında izni, ihmali ve menfaati olan herkesin müebbet hapisle cezalandırılması gerek. Bu saatten sonra hizmet sektöründe faaliyet gösteren herkes bilecek ki, ben işimi hakkıyla yapmazsam gün yüzü göremem….

Bu yapılır mı? Güldürmeyin..

Bir kaç tane nispeten arkası zayıf hırsızın kafası koparılır,  1 hafta sonra haber kanalları deprem öncesindeki foseptik yayınlarına başlar, 1 seneye kadar hayatta kalanlar evlerine yerleştirilir, 1,5 yıl sonra Maraş depremi hafızalardan silinir. Ta ki 20 yıl sonraki bir büyük afete kadar adı bile anılmaz. Bu 20 yıllık sürede yeni hırsızlarımız yetişir, daha fazla para, daha fazla bina için bir kaç demir çalmaktan imtina etmeyecek girişimcilerimiz olur.. Yani bizden hiç bir bok olmaz kardeşim. Haybeye umutlanma..

Bu siyah tablonun karşısında beyaz bir tablo da var.

Bu topraklara neden aşık olduğumu bir kez daha anımsatan bir mevzu bu. Sadece yaşadığım ilçeden bir örnek vereceğim. 10 bin kişilik küçük bir ilçe burası. Bugün 16. yardım tırını yola çıkardı belediye. Orada gece 3’lere kadar elden ele malzeme taşıyan gencecik adamları, kadınları, yaşlıları, dindarları, demokratları, sosyalistleri görünce adam akıllı ağlıyorum. Orada görevli bir arkadaş, içinde 8 tane yumurta kalmış 30’lu bir yumurta kolisi paketlediğini söyledi. Şu inceliğe, şu yüceliğe bakıp da esas duruşa geçmemek mümkün mü? Burası böyleyse, diğer tarafları düşünemiyorum..

İşte umutlanacaksam, umutluysam tek nedeni budur.. Cebindekinin yarısını, dolabındakinin tamamını veren insanlar varsa, umut vardır..

Depremden etkilenen, kayıplar yaşayan bütün kardeşlerime geçmiş olsun dileklerimi sunuyorum. Can kaybı yaşayanlara sabırlar diliyorum.

Elden bir şeyler gelse, hani dışarıdaki her bir çocuğu göğsüme basıp ısıtabilsem, hani korku dolu gözlerini biraz olsun gülümsetebilsem dünyanın en mutlu insanı ben olurdum..

Ama olmuyor..

Geçecek, soğuyacak, unutulacak..

Biraz zaman, biraz güç gerek..

Sevgiyle..