Ben beğendim..

Rakip Dortmund olunca, bundan daha başka, nasıl bir oyun oynanabilir ve ne gibi bir sonuç alınabilirdi, cidden bilmek isterim..

Maça çok güzel başladık..

Korsan yayınım maçın 15. dk’sı civarında donmadan önce attığım tweette 

“İlk 15 dk. 

Biz: Sürekli arayan, hafif yumruklarla puan toplayan bir boksör görünümündeyiz; 

Dortmund: İndirici yumruk için fırsat kollayan bir boksör görünümünde..” demiştim..

Sonra yayın dondu ve ben ilk golü de göremedim, ikinciyi de..

O nedenle ilk 45 için hiçbir şey söyleyemeyeceğim..

Sadece, ara ara gidip gelen kısacık görüntülerde Atiba ve Larin’in tutuk olduğu çarpmıştı gözüme..

Kıta aşırı bir yolculuğun ardından gelip takıma katılan 2 oyuncunun “ikisinin de” formsuz bir görüntü çizmesi, doğrudan yol yorgunluğuna bağlanabilir sanki..

Çoğunuz benden kat kat fazla sayıda yurtdışı seyahat yapmış insanlar olduğunuz için, özellikle dünyanın dönüş istikametinin tersine yapılan uzun uçak yolculuklarının insan bedenindeki etkisini bilirsiniz..

Kanada-Türkiye yolculuğu, takımın bu 2 önemli oyuncusu üzerinde çok olumsuz bir etki yaratmış, göründüğü kadarıyla..

Aslında, Dortmund gibi bir takımla yaptığınız bir mücadelede iyi oyna(ya)mayan 2 oyuncunun olması daha büyük, daha ölümcül sonuçlara neden olur(du)..

Neyse ki takımın kalanı iyi mücadele ederek bu neticeye mani oldu..

Takımın cüzzamlısı N’Sakala, canını dişine takıp mücadele etti.. Zaten bu kadar koşabilirdi en fazla.. O da o kadar koştu..

Josef ve Pjanic göbekte buzdağı gibi soğukkanlı, sakin, akıllı ve aşılmazdı..

“Kenan Karaman’dan olmayacak galiba” diyor, çok üzülüyordum ligdeki maçlara bakarak… Ne mutlu ki yanılttı beni Kenan.. Efektif anlamda skora dönük bir faydası olmadı belki ama çok koştu, çok çalıştı, takım gücüne çok katkı verdi..

Salih’e bayıldım.. Ligdeki donuk, yerini yadırgayan görüntüsünün aksine, bu düzeydeki bir karşılaşmada yüzümüzü ağartacak kadar güzel oynadı..

“BatMan oyunun başındaki o golü atsa belki de başka şeyler konuşuyor olacaktık” diyor herkes ama maçı izledikten sonra -ayan beyan- gördük ki pek de bir şey değişmezmiş aslında..

Netice itibariyle, görünen o ki 

Bizim CL seviyesine çıkabilmemiz için daha -40 değilse de- çook fırın ekmek yememiz lazım..

Neyse ki Sergen Hoca çok realist bir adam..

Geçen günkü konuşmasında “CL’de devam etme konusuna OK dediğini, ancak, UEFA Ligine çok da sıcak bakmadığını” söylemişti.

Hoca için baş hedef, olabildiği kadar çok sayıda ve aralıksız bir biçimde her sene şampiyon olmak..

Takımın eti/budu/borcu/alacağı belliyken fantaziye kaçmanın bir manası yok..

Bu seviyedeki maçların domestik lige fiziksel ve mental anlamda yıkıcı etkileri olabiliyor..

Örneğin -Allah korusun ama- bugün Sporting’in Ajax’a(1-5) ve Leipzig’in City’ye(3-6) karşı aldıkları yenilgileri biz almış olsak, kolay kolay belimizi doğrultamazdık ligimize döndüğümüz vakit..

O nedenle, fazlaca hoplayıp zıplamadan, elimizden gelenin en iyisini yaparak, mücadele ederek olabildiğince puan ve elde etmenin sonrasında -o seviyelere ulaşıncaya kadar- annemizin ligine dönmek ve nihayetinde mümkün olduğunca çok sayıda şampiyonluğa ulaşmak, galiba en iyisi..

Son olarak: An itibariyle Avrupa Arenasında çok sevilen ve saygı duyulan bir camia olmaya doğru koşar adımlarla gitmekte olduğumuzu görmekten büyük bir mutluluk duymaktayım.. 

Maç sonlarında, rakip futbolcuların seyircimize ve oyuncularımıza karşı gösterdiği sevgi ve saygı gururlandırıyor beni..

Aynen böyle devam edelim, ne olur..

Çok daha iyi olacağız, çok..