Bir Palyaço Hikayesi..

Geçenlerde üniversiteden arkadaşlarla yıllar sonra bir araya geldik. Araya geniş zamanın girdiği tüm buluşmalarda tahmin edebileceğiniz gibi yalnızca keyifli anılar dile getirilir, sadece o anlar hatırlanır.. Mesela kahvaltı hazırlamamak ya da ekmek almaya gitmemek için öküz gibi yatıp uyuyan, kahvaltı hazırlanır hazırlanmaz yüzünü yıkamadan baş köşeye çöreklenen çakallar hatırlanmaz..

Başkaları için keyifli, benim için çok hüzünlü bir hikaye anlatacağım size..

Üniversite 1. sınıfındayız. Farklı bir şehir, farklı insanlara adapte olmanın en zor olduğu yaşlardayız. Şansım odur ki, sınıfımızda adaptasyon sürecini bir hayli kısaltan güzel çocuklar vardı. Çelimsiz bedenler ve şaşkın gözlerle adım attığımız fakültede yavaş yavaş büyüyor ve gelişiyorduk. Bir kaç ayı geçmeden çok keyifli, harika bir grup bile oluşturmuştuk.

Sınıfımızdan da iki kız var grubumuzda. Selin ve Perihan.. İkisi de pek güzel, pek kafa dengi kızlardı. Kalabalık grupta kim hangisine yol yapıyor bilen yok. Hatta haddimizi o kadar bilmiyoruz ki, kulislerde birbirimize paslıyoruz kızları. Yok abi senin olsun.. Yok abi ben o işlere girmem.. Sanki kızlar hazırda bekliyor.. Te Allahım..

Uzatmayayım efendim. Kantinde arkadaş grubuyla oturuyoruz bir öğlen. İçeriye iki tane palyaço girdi. Bir şeyin tanıtımını yapacaklar. Biri irice, diğeri tıfıl daha.. Bendeniz de biraz cahillik, biraz toyluk, yoğun da çocukluk marifetiyle ekmeğinin peşindeki çocuklara ”Birader evlere de geliyor musunuz?” diye soruverdim. Ağzımdan çıktığı anda yediğim haltı anladım ama ağzımdan çıkanları geri almak mümkün olmadı. Ben vicdan azabı çekerken baktım ki masadaki herkes makarasında. Herkes gülüyor. Kendi kendime evham yaptığımı düşünürken, palyaçolardan irice olanı çok sevecen bir ifadeyle kantinin dışına davet etti beni. Ben de gülümseme ve aynı sevecenlikle dışarı çıktım. 

Kapıya doğru yürürken ”Dövecek değil ya” dediğimi hatırlıyorum kendi kendime. O ara vücut da çalışıyorum. Gençlik de var.. ”Demiri bükerim baba ne dayak yemesi” diye de ekliyorum..

Kapının önünde palyaçonun sınıfları dolaştığını gördüm. En sonunda 10 metre ilerdeki bir sınıfın önünde durdu, beni de oraya çağırdı. Ne olur ne olmaz diye bizim çocuklar da kıpırdanmaya başladı..

Sınıfa bir girdim ki ders mers yok. Sınıf boş. Anladım ki boş sınıf arıyormuş.. Ben daha kapıdan içeriye adım atmadan bir kaç tane şamar yedim. Sonra tuttu beni öğretmen masasının önüne fırlattı. Masanın önüne kadar uçtum yeminle. Burnunu çıkarıp masanın üstüne koymaya çalıştı. Baktı masanın üstünde durmuyor, öğrenci sırasının birine gitti, kalem konan yere itinayla yerleştirdi. Ben de herifi izliyorum sükunetle. Sonra geldi yanıma. Hayatta hiç görmediğim bir yumruk şekliyle (yarım yumruk, yarım şamar) beni paspasa çevirdi. Bırak hamle yapmayı, iki kelime edemiyorum aga. Makinalı gibi işliyor kansız. Yüzünde gülümseme makyajı olduğundan ifadesini de okuyamıyorum. Ne kadar öfkeli olursa olsun hep gülüyor. Bir yandan gülüyor, bir yandan dilini ısırıp çakıyor.. Efendim ben daha fazla dayanamadım, bayılıvermişim. Kapı kapalı olduğundan bizim hödükler okulun dışına çıktığımızı sanıp dışarıda aramışlar bizi. Ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Gözümü bir açtım ki, palyaço elinde suyla beni ayıltmaya çalışıyor. Burnunu yerine takmış. Orada takdir ettim adamı. Hem şova kaçmadan gizli saklı dövdü, hem de anne şefkatiyle uyandırdı beni..

Bununla beraber zihnimde ördüğüm bütün duvarlar yıkıldı. Ben palyaçoları palyaço olarak doğup gelişen, dans ederek insanları neşelendiren sonra bir kuytuya çöküp yalnızlıktan ağlayan mahlukatlar olarak biliyordum. Ana avrat söven palyaço mu olur lan?

Kafam zonklayarak uyanınca ağzından şu talihsiz sözler döküldü herifin. ” Bak güzel kardeşim. Ben üniversitenin ragbi takımındayım. Ekmek parası için şekilden şekle giriyorum. Langır lungur konuştun, ben de cezanı kestim. Bir daha ortamlarda adam gibi konuşursun artık. Burada olanlar da burada kalsın. İşimden gücümden olursam s.kerim seni” 

Belki ben uyurken onu da yapmıştır, emin değilim. Ben de mağrur bir ifadeyle ”Tamam Abi” dedim. Kanayan burnumu temizleyip aşağıdaki güvenliklere koştum. Koşarken bedenimi 250 kilo hissediyorum. Gözlerim Ecevit gibi seğiriyor.. Halimi gören görevliler panikle ne oldu sana diye sordular. Kantine giren palyaço dövdü beni dedim. Bak Allah canımı alsın güvenliğin birisi gülerken burnundan sümük attı, elindeki çayı ayağına döktü. Herif bir yandan ayakkabısını çıkarmaya çalışıyor, bir yandan göbeğini hoplatarak gülüyor. Dedim bana buradan ekmek çıkmayacak. Daha fazla bu rezilliği dillendirip reklam olmayayım. Daha sonra bu mevzuya 4 sene gülen hergelelerle uğraştım..

Bu bir dayak yeme hikayesidir. Ragbici bir palyaçonun tele-tabi dansı eşliğinde ağzımı burnumu kırma olayıdır. O günden bu yana palyaçolardan korkarım. Geçen evde çocuklar palyaçolu bir korku filmi izliyorlarmış. İçeri girdiğimde kanalizasyon boşluğundan çıkan korkunç palyaço figürünü görünce içim geçiverdi, az daha yere düşüyordum.. 

Bu yazdıklarım olayın benim adıma kötü tarafıydı. İyi tarafı da var. O dayaktan mütevellit, o gün Selin’le arkadaşlığın birkaç adım ötesine geçtik :))