Bir Solak Hikayesi…

BODO..

Lise son sınıftayım. Yüreğime devrimcilik ateşi öyle bir düşmüş ki, demiri bükecek gücü görüyorum kendimde. Sarı kravatlı, kahverengi takımlı müdür yardımcısını geçtim, dünyaya kafa tutasım geliyor. Tutuyorum da. Kendi babam dahil çok kişinin sorgusuna maruz kalıyorum. Vallahi gık demiyorum. Sorguya itirazım yok. Yeter ki doğru sorular sorulsun, cevaplamaya can atıyorum.. Zaten bütün mevzu anlatabilmekti. Anlattım.. Anlayan oldu, anlamayan oldu, şefkat duyan oldu, nefret eden oldu. Ama anlattım be birader. 18 yaşımda anlattıklarımı bugün anlatamam. 

Bir akşam bir mevzu oldu Balgat tarafında. Olan oldu, kaçmaya başladık polislerden. 90’ların en rezil zamanları. Yakalansak belki de izimizi bulamayacaklar. Kaça kaça alçak bir duvarın dibine kadar geldik. Duvardan atlasak gerisi kolay biliyoruz. Duvardan atladık, yukarı sokaktan toz olup evlere dağıldık. Ertesi gün okulda muhabbet duvar üzerineydi. Ulan nasıl atladık o duvardan diyor bizim hödükler. Atlanmayacak ne var diye makara yapıyorum kendimce. Okul çıkışında bir gittik ki duvarın dibine, benim alçak dediğim duvar 2 metreden yüksek yeminle.. Tırmanmışız abi. Hem de yekten, zorlanmadan iyi mi?

İster gençlik de, ister can havli de, ister manyaklı de.. Atladık işte..

Hapse düşen yazarın en iyi eserini yazmasına eyvallah. Can havliyle yapılan son hamlenin en doğru hamle olabileceği fikrine de kabul. Peki buna kim karar veriyor? Hapsedildiğine inanıyorsan mahkumsun. Yaşamın son durağına geldiğine ikna olmuşsan, tam olarak oradasın. Kendi hayatının aktörüysen, ki öylesin? Sen karar ver o zaman mahkum musun özgür mü.. Son durakta mısın yeni hayatın ilk durağında mısın..

Son yazını okudum BODO..

Benim okuduğum yazı bir can havli yazısı değil güzel abicim. Benim okuduğum bir mahkumun serzenişi de değil.

Ben o yazıda berrak bir zihin, hayatla yüz yüze gelmeye eyvallah demiş bir adam, gerçekçiliği benimsemiş bir kahraman gördüm. Nobel ödülü kazanan yazarların Nobel öncesi ve Nobel sonrasındaki özgüven farkı çokça ilgimi çekmiştir benim. Bu ödül sonrasında çıtayı arşa çıkaran bir sürü yazar sayarım..

Senin Nobel’in mücadele ettiğin hastalıklar BODO. Verdiğin mücadele seni bambaşka bir seviyeye taşımış. Okka gibi o yazı çıkmazdı yoksa. Çıkamazdı usta..

”Ne anlatıyon ulan dürrük” deme bana. Bir mevzu var değinmek istediğim. 

*** Yaz be abi. Sadece sol elin çalışıyorsa onunla yaz. Yazamadığın yerde sana el oluruz. Hayatını, mücadeleni, Beşiktaşlılığını, savaşını yaz. Adına da ”Bir Solak Hikayesi” de.. Yorulduğun yerde omuz oluruz.. Olağanüstü mücadeleni, duru zihnini kaç kişiye ulaştırırsak o kadar iyi değil mi? Sen yaz abi.. Sonrasını bize bırak. Kitaplaştırmanın mücadelesini biz verelim.. Sen ayrı, biz ayrı mücadele verelim. Senin verdiğin mücadelenin yarısını verebilsek olur o iş. 

Ben olmadık yerde yüksek bir duvardan atlayarak belki de hayatta kaldım..

Senin duvarın da bu olsun. Senin avantajın şu ki, o duvarı atlama kısmında YALNIZ DEĞİLSİN..