TEK BÜYÜK..

Doğanlı, Şahinli, teşvikli, şikeli yılların ardından çok sular aktı. O dönem sulanan kötülük tarlası mahsullerini vermeye devam ediyor, edecek.. Daha acı olanı, günden güne mahsul iyice acılaşıyor, iyice tahammül edilmez hale geliyor..

1996-97, 2003-04, 2014-15, 2017-18, 2018,19 rezil sezonlarının ardından rezilliğin zirvesi bir sezona daha şahit olduk..

Geçen sezonla bu sezonun bende ortak yanı var. Geçen sezonun son 6 haftalık bölümü çok yıprattı beni. Takımdaki akla ziyan eksiklikler, hakem kararları, 3 günde 1 maç, her koldan saldırı ve pandemi dezavantajı içinde, bitime iki maç kala şunu söyledim.. Sezon bir an evvel bitsin de, kim şampiyon olursa olsun.. Zira kaldırmıyor artık beden.. Hele Karagümrük maçının bitişiyle şalteri tam kapattım. Göztepe maçına kadar aramalar dışında telefonumu elime almadım. Bir kez olsun bilgisayar veya televizyona bakmadım. Tüm bağım kopmuşken bile Göztepe maçı sona ermeden ferahlamayacağımı anladım. Sırf maç saatinde uyuyup kalmak için maçtan 1 gece önce 1 gram uyku uyumadım. Kitaplarıma sığındım. 

Az çok geçmiş tecrübelerime de dayanarak, Beşiktaş’ın Göztepe’yi  zor da olsa yeneceğini biliyordum. Ama diğer tarafta Galatasaray’ın en az 6 farklı kazanacağından da adım gibi emindim. Bu kurgunun saniye saniye gerçekleşmesine katlanamazdım. Maça 1 saat kala kendimi yatağa attım. Telefonumu kapattım. Telefonun alarmını maçın bitiş zamanına kurdum. Yaşadığım yerde çok Galatasaraylı var. Dışarıda gürültü patırtı yoksa, yoğun korna ve kutlama sesleri gelmiyorsa biz şampiyon olmuşuzdur.. 3 günlük uykusuzluğa değer.. Yok tam tersi olursa zıbarır yatmaya devam ederim, dedim.. Gözlerimi kapatmadan önce ”Allah’ım bir mucize”… dediğimi dün gibi hatırlıyorum.. +4 averaja sahip olan takımım için mucize istiyordum evet.. Çünkü bu ligin ve rakibin ne bataklık olduğunu çok iyi biliyordum..

Ama yapamadım.. Maçlar başladı, televizyonun karşısına geçmedim ama uyuyamadım da.. Benim alt katta fanatik Galatasaraylı bir aile var. En kötü bu hıyarların tepkilerinden bir şeyler anlarım dedim.. Gooooooolll diye bağırmadıkları sürece problem yoktu..

Başladım alt katı dinlemeye iyi mi.. Alem de yapıyor puştlar, şişe seslerini ce sarhoş edalarını duyuyorum.. Arada yer tekmeleme, küfür falan duyuyorum. Diyorum ki, ulan iyi.. Yarım saat geçti tık yok bunlardan. İki maçta golsüz gidiyorsa yine problem yok. Asıl mesele Galatasaray’ın gol atmaması.. 

Derken GOOOOOOOLLLL sesi geliyor birader. Okkalı bir küfür patlatıyorum. Attı itoğluitler diyorum.. Her yanım karıncalanıyor birader. Vallahi iyi değilim. Hay m. k.rum deyip devre bitimiyle televizyonun karşısına atıyorum kendimi. Ne olacaksa gözümün önünde olsun diyorum.. Telefonumu açıyorum, bir de bakıyorum ki bizim maç 1-1, G.saray da 1-0 yenik.. Bizim yediğimiz gole sevinmiş çakallar.. Bütün olumsuzluk gidiyor bünyemden.. Ulan yoksa diyorum.. Ulan yoksa…

İkinci yarı G.saray çabuk çabuk 2 gol atıp öne geçiyor. Modum düşüyor.. Ama bizim kazanmamız halinde 3 gole daha ihtiyaçları olacak. 3 gol de az değil diyorum.. Kafamda matematiğin bin türlüsü fink atıyor. Koltuğa falan da oturamıyorum. Halının üstündeyim.. Diğer taraftan gol sesi gelmiyor inatla.. Derken penaltı çalıyor Fırat.. Ghezzal o penaltıyı 10 saniyede mi kullandı dersiniz? Nah 10 saniye, 3 gün sürdü ulan topun kaleye girişi..

Öndeyiz, diğer tarafta maç 2-1.. Ulan yoksa diyorum.. 

Kalbim yerinden çıkacak gibi.. Bitmiyor kodumun maçı diyorum.. Uzadıkça uzuyor.. Uzadıkça akıldan gidiyor, bedenden gidiyor biliyorum.. Ama bir bitse çekilen bütün sıkıntı defolup gidecek, öyle eminim kendimden..

Bu arada G.saray 3. golü de buluyor. Uzatma dakikaları oynanıyor orda da. Ertaç diye bir kahraman tek başına Galatasaray’a meydan okuyor.. Cüneyt son düdüğü çalıyor, o defter kapanıyor. En korktuğum sayfayla bağımızı koparıyoruz.. Kaldık tek başımıza..

Bitir ulan Fırat bitir. Biz bittik ulan bitmedi maç.. Evde kızım da beni tekrarlıyor. Lan Fıraaat!!! bitir ulan diyor..

Ve Fırat’ın kollar havaya kalkıyor.. Bitiriyor sezonu.. Kızım koltuktan üstüme atlıyor.. Deviriyor beni yere.. Sımsıkı sarılıyor bana.. Başlıyoruz haykıra haykıra ağlamaya birader.. Öyle böyle ağlamak değil.. Pencereyi açıp son sesimizle ”Şampiyoooooon Beşiktaaaaaaş”’ diye bağırıyoruz.. Maça gitmiş gibi ses tellerim tükeniyor. Konuşamıyorum ama sevincimin de tarifi yok.. Yere yatıp tavana bakıyorum.. Göğsüm inip kalkıyor yorgunluktan.. Ama değer.. Beşiktaş’a değer…

15 Mayıs 2021 gününde bana hayatımın en güzel bir kaç gününden birini yaşatan takımıma, hocasına, yöneticisine binlerce kez şükran duydum, duymaya da devam edeceğim…

Bugün?

El yordamıyla şampiyon yapılan trabzonspor 4’lük olup kupadan eleniyor. Son 10 maçta 1 kez kazanmış Trabzonspor.. Bunu biliyorlardı.. Avcı denen sefilin sonunu getiremeyeceğini biliyorlardı. İşte bunun için trabzonun önü süpürüldü, hiçbir şey şansa bırakılmadı..

3 kupanın 3’ünü de almak bilek gerektirir, yetenek gerektirir, büyüklük gerektirir.. Hem de o 3 kupa 13 adamla alınmışsa, daha fazlasını gerektirir..

Bir kez daha haykırarak söylüyorum..

EN BÜYÜK BEŞİKTAŞ! BEŞİKTAŞ ULAN!!