Varlığı Dert, Yokluğu Yara, Özlemi Fena..

Takım ligin en güzel topunu da oynasa, ön bölgede hünerli adamlarımız da olsa, Beşiktaş maçları yalnızca bu sezon için değil, son bir kaç sezondur bedenen gerçekten yıpratmaya başladı beni. Belki de yaş itibarı ile yıpranmaya başlayan bedenime ”Beşiktaş süsü vermek” gibi bir hüsnü kuruntum vardır kim bilir. Maçların bitimiyle kasılmış vaziyetten kurtulunca anlıyorum bu etkiyi. 

Daha kötüsü Beşiktaş’ın maçının olmaması. Bir Beşiktaş maçı; önceki günün heyecanı, maç gününün koma hali ve ertesi günün Beşiktaş gündemi ile 3 gününü dipdiri tutar bir adamın. Etti mi sana haftanın yarısı. Kalan 4 gün de, Beşiktaş’a kavuşmanın özlemiyle geçince al sana kocaman siyah-beyaz bir hafta. Hele bir de iki maç arasına takım galibiyetle girmişse değilmesin keyiflere. Beşiktaş’ın, özlemi dışında her şeyi güzeldir anlayacağın..

Dinlenmek için harika bir kavşağa denk gelen Beşiktaş, kıyamet haftalarına dingin ve moralli giriyor. Bu aranın ilk maçı hangi maç olsun deseler, ya Denizli maçı derdim, ya da susardım. Konsantre, ciddi ve son vuruş bilinci yüksek olarak çıkarsa, Beşiktaş’ın yarın averaj maçı olabilir Denizli maçı. Hele önümüzdeki hafta Malatya’dan döndükten sonra 1 aydan daha uzun süre İstanbul dışına çıkmayacağımız ortadayken, böylesi sıkışık bir takvimde böyle altın bir şansa sahipken, önümüzdeki iki maçtan 6 puan koparıp tabloyu seyre duracağız..

Şans ”en azından bu sezon” yanımızda olsun..