Yıkım

Başımıza gelmeden acısını asla anlayamayacağımız, algılayamayacağımız bir yıkım gördük.

Çoğumuz “kıyamet günü” temalı filmler izlemişizdir. Gözlerimle gördüğüm çok daha fazlasıydı.

Yıkımın ilk günü binin üzerinde hastanın geldiği ve çoraplarına kadar kana bulanmış meslektaşlarımı gördüm. 

Hastaların acilin dışına taştığı, ameliyatların artık acil odasında yapıldığı, hala kan izlerinin duvarda taze olduğu hastane odaları gördüm. 

Yakınlarını kaybetmiş, çok travmatik iki deprem yaşamış, evleri oturulmayacak kadar hasarlı, sadece arabada uyuyabilen, çoğu zaman çok hüzünlü gözlerle umutsuzca uzaklara dalan, buna rağmen çalışmak zorunda olan  ve tüm bu olumsuzluklara rağmen ayrılış yaptığım gün telefonla arayarak “abi seni otogara bırakmak istiyorum” diyebilecek kadar güçlü olan asistan meslektaşlarımı gördüm.

Tüm ailesini yitirmiş anneler, babalar, bebekler, çocuklar gördüm. 

Öyle bir yürek acısı ki, birçok uzuvlarında  kırık olmasına rağmen hastaneye gelmeyip umutla beklemiş insanlar bunlar. Ama ben ne oldu diye sormaya utanırken başlarını okşadığımda göz yaşları sel olmuş insanlar gördüm.

İl dışından gelip bulunduğu kurumu sahiplenmiş yürekli insanlar gördüm. 

Ülkemizin en ücra köşesinden gelip hastane önünde çorba yapan teyzeler, amcalar gördüm. 

Bir can kurtarmak için enkazın altında kalan yürekli insanlar gördüm.

Her hareketin tek bir amacı vardı. Açılan bu devasa yara kapanır mı “sanmam” ama tek bir cana dokunmaktı amaç.

Bu yıkımın tek sebebi deprem miydi ?

Orada gördüklerim kadar göremediklerim peki !!  

Maraş’ ta bulunduğum 5 günün ardından kalanlar (kısa kesmek zorundayım)…